Part 3
ซองยอลนั่งนิ่งร่างกายสั่นสะอื้นมากขึ้นเรื่อยๆ
น้ำใสๆไหลรินออกจากดวงตาคู่สวยโดยไม่มีทีท่าที่จะหยุด มือที่ถือรูปใบนั้นสั่นเทามากขึ้นๆจนรูปปลิวหลุดตกจากมือ
ซองยอลพยายามนึกถึงเรื่องราวทุกอย่าง
แค่เพียงเห็นดวงหน้าของผู้ชายคนนั้นในภาพก็เหมือนมีก้อนหินจำนวนมากมายหล่นทับลงมาที่ร่าง
มันช่างหนักอึ้งและแสนจะทรมาณ หน้าอกข้างซ้ายเจ็บปวดรวดร้าวราวกับมีคมมีดนับพันทิ่มแทงเข้าใส่
น้ำตาใสพรั่งพรูออกมาดั่งสายน้ำหลากที่ไม่สามารถควบคุมมันได้อีกต่อไป
ขมับด้านซ้ายและด้านขวาเริ่มมีอาการเจ็บปวดจนซองยอลต้องยกมือเรียวทั้งสองข้างขึ้นมากุมเอาไว้
ยิ่งคิดมากเท่าไรศีรษะก็ยิ่งเจ็บปวดบีบรัดแน่นมากขึ้น ภาพต่างๆหลายๆภาพปรากฎขึ้นหมุนเวียนสลับไปมาซ้อนทับในสมองอย่างรวดเร็วและรุนแรง
ก่อนจะค่อยๆเริ่มช้าลงๆและปรากฎแจ่มชัดขึ้นทีละภาพๆราวกับเครื่องฉายหนัง
" ซองยอล รอนานไหม
"
เสียงจากร่างสูงเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลัง
ซองยอลหันมาตามเสียงแล้วยิ้มสดใสให้เขาก่อนจะส่ายหัวปฎิเสธ
" งั้นเราไปกันเถอะ
วันนี้ฉันอยากกินไอศกรีม "
ซองยอลเอ่ยเสียงใสกับร่างสูง
ชายหนุ่มร่างสูงยิ้มอ่อนโยนแกมเอ็นดูตอบกลับมา
" ได้สิ
แต่ว่า...ฉันมีอะไรจะให้นายช่วยหน่อย " ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยขึ้น
" ช่วย? ช่วยอะไรหรอ "
ร่างบางตาโตบุ้ยแก้มป่องด้วยความสงสัย
" ฉันจะซื้อของให้เพื่อน
อยากจะให้นายลองแทนให้หน่อย "
" หืม...ซื้ออะไรหรอ
เอาสิ ฉันลองให้ " ซองยอลเอ่ย
" งั้นยืมมือหน่อย
"
ชายหนุ่มร่างสูงยื่นมือมาตรงหน้า
ซองยอลจึงส่งมือเรียวข้างขวามาตรงหน้าแต่ชายหนุ่มกลับเอื้อมมือไปคว้ามือข้างซ้ายของร่างบางขึ้นมาแทนก่อนจะสวมแหวนเงินเกลี้ยงลงบนนิ้วนางของซองยอล
" ว้าว พอดีเลย
" ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจ
" แหวน? นี่นายซื้อแหวนให้เพื่อนหรอ
" ซองยอลถามด้วยความงุนงง
" เปล่า
ฉันซื้อให้นายต่างหาก วันนี้วันครบรอบของเราไง "
" ใช่ที่ไหน
วันครบรอบคบกันสองปีของเรามันอีกตั้งสามเดือนต่างหาก "
ซองยอลเอ่ย
ดวงตาสวยยังคงมองแหวนบนนิ้วด้วยความพึงพอใจ
" ก็ไม่ใช่วันครบรอบคบกันไง
แต่เป็นวันครบรอบสองปีที่ฉันตกหลุมรักนายตั้งแต่แรกเห็นต่างหาก "
" นี่นายจำได้ด้วยหรอ
" ซองยอลเอ่ยถามใบหน้าสวยเปื้อนยิ้มอย่างมีความสุข
" จำได้สิ
ก็นายมาเดินผ่านหน้าให้ฉันใจเต้นรัว ตาโตๆแก้มป่องๆนี่ทำให้ฉันแทบลืมหายใจเลยนะ
"
ชายหนุ่มตรงหน้าเอื้อมมือมาหยิกแก้มร่างบางเบาๆเป็นการหยอกเย้า
ซองยอลอมยิ้มแก้มขึ้นสีระเรื่อด้วยความขวยเขินกับคำพูดนั้น
" อ่ะ ใส่ให้ฉันที
" ร่างสูงยื่นสร้อยที่ร้อยแหวนเงินเกลี้ยงอีกวงไว้ให้กับซองยอล
" ทำไมถึงไม่สวมไว้ที่นิ้วล่ะ
" ซองยอลถามอย่างสงสัย
" ก็ใส่แบบนี้มันจะได้อยู่ใกล้ๆหัวใจฉันไง
" ร่างสูงโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบใกล้ๆ
" เน่ามาก "
ซองยอลตีแขนร่างสูงด้วยความเขินอาย
ก่อนจะเอื้อมมือไปรับสร้อยเส้นนั้นมาแล้วสวมสร้อยให้กับคนตรงหน้า ร่างสูงจึงฉวยจังหวะนั้นโอบร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมแขน
" ใส่เสร็จแล้ว
แล้วก็ปล่อยได้แล้ว "
ซองยอลเอ่ยกับคนตรงหน้า
ร่างสูงระบายยิ้มส่งให้พร้อมส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะโน้มหน้ามาขโมยหอมแก้มซองยอลฟอดใหญ่
ซองยอลแก้มแดงระเรื่อด้วยความเขิน
" ซองยอล.....ฉันรักนายนะ
"
ชายหนุ่มเอ่ยกับซองยอลกระชับคนในวงแขนให้แนบแน่นขึ้น
ซองยอลซบหน้าลงกับหน้าอกของคนตรงตรงหน้าใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความสุข
ภาพนั้นเริ่มจางหายไปอย่างช้าๆ
ก่อนที่ภาพใหม่เริ่มซ้อนทับขึ้นมาอีกภาพ และกระจ่างชัดขึ้นมาแทนที่ ซองยอลกำลังเดินเข้ามาภายในซอยบ้าน
ร่างบางพยายามก้าวท้าวให้ยาวขึ้นเพื่อให้ไปถึงตัวบ้านให้เร็วที่สุด
เสียงฝีเท้าหนึ่งกำลังก้าวเท้าตามซองยอลใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ซองยอลเริ่มรู้สึกกลัวและไม่กล้าแม้จะหันกลับไปมอง
ร่างบางทำเพียงสาวเท้าก้าวเดินให้เร็วขึ้นกว่าเดิม เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นจนประชิดร่างซองยอลจากทางด้านหลังมือหนาทั้งสองรวบร่างของซองยอลเอาไว้แน่นหนาจนซองยอลขยับหนีไม่ได้แม้แต่น้อย
" อย่าทำอะไรฉันเลย
ฉันกลัวแล้ว " ซองยอลละล่ำละลักด้วยความกลัว
ร่างด้านหลังที่กำลังกักขังร่างบางไว้โน้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูด้วยเสียงดุๆ
" ก็น่ารักขนาดนี้
ไม่ปล้ำก็เสียดายแย่สิ "
ซองยอลชะงักไปกับเสียงที่แสนคุ้นหูนั้น
ร่างสูงด้านหลังปล่อยร่างของซองยอลให้เป็นอิสระก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
ซองยอลหันกลับมามองคนด้านหลังเมื่อเห็นชัดว่าเป็นใคร
ร่างบางก็ฟาดมือเรียวใส่เขาไปสองสามทีติดกัน
" จะบ้าหรอ
เล่นอะไรเนี่ย ตกใจแทบตาย "
" โอ๋ๆขวัญเอ๋ยขวัญมา
" ร่างสูงยิ้มให้เอื้อมมือมาลูบผมสีน้ำตาลของคนร่างบางอย่างปลอบโยน
" ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลังเลย"
ซองยอลหน้ามุ่ยด้วยความงอนที่ถูกแกล้ง
" ขอโทษที่ทำให้กลัว
จะไม่ทำอีกแล้ว " ร่างสูงอ้อน ซองยอลพยักหน้ารับรู้
" วันหลังถ้ากลับบ้านดึกต้องบอกฉันนะ
ฉันจะมาส่ง มันอันตราย "
ภาพเมื่อครู่จางหายไปก่อนภาพใหม่เริ่มชัดขึ้นๆซ้อนทับภาพเดิมอีกครั้ง ซองยอลกำลังเดินแกมวิ่งออกมาจากร้านอาหารแห่งหนึ่ง
ร่างบางสาวเท้ายาวๆอย่างรวดเร็ว โดยมีชายหนุ่มร่างสูงวิ่งตามมาแล้วดึงแขนเรียวให้หยุดไว้
"
ซองยอล......ฟังฉันก่อนได้ไหม" ร่างสูงเอ่ยกับเขา
“ ไม่ !!! ปล่อยฉัน
ฉันไม่จำเป็นต้องฟังอะไรอีกแล้ว ”
ซองยอลพยายามสะบัดแขนเรียวออกจากการเกาะกุม
ดวงตาสวยเริ่มมีน้ำตาคลอที่หางตา
" ซองยอล...ฉันรักนายคนเดียว
ฉันกับซองจง เราไม่ได้มีอะไรกัน”
“ ไม่มีอะไรงั้นหรอ
นายให้เขาไปอยู่ด้วยที่คอนโดนาย ดูแลเขาทุกอย่าง แล้วก็มากอดกันกลมกลางร้านอาหารทั้งๆที่ผิดนัดฉันนะหรอ
นี่หรอ ไม่มีอะไรกัน”
ซองยอลเริ่มเสียงดังด้วยความโกรธ
น้ำตาไหลอาบใบหน้าสวยด้วยความเจ็บปวด
“ เรื่องคอนโด
ฉันก็บอกนายแล้วไงซองยอลว่าซองจงกำลังลำบากเขาไม่มีที่ไป “
“ อ๋อ คงลำบากมากเลยสินะ
ถึงต้องมากอดกับแฟนคนอื่นกลางร้านขนาดนั้น ”
“
ซองจงเขาทะเลาะกับแฟนเขา เขาร้องไห้ ฉันก็เลย....” ร่างสูงพยายามอธิบายให้ฟัง
“ ก็เลยกอดปลอบ
เหอะ !!! ปลอบกันไปถึงไหนต่อไหนแล้วล่ะ
ปลอบถึงเตียงเลยไหม”
ซองยอลพูดด้วยอารมณ์โมโห
“ ซองยอล !!! ทำไมนายถึงได้งี่เง่าไม่มีเหตุผลขนาดนี้”
ร่างสูงเริ่มโกรธ เสียงเริ่มดังขึ้น
“ ใช่ ฉันมันงี่เง่าไม่มีเหตุผล
ถ้าอย่างงั้น จะทนคบคนอย่างฉันทำไมล่ะ งั้นเราก็เลิกกันเถอะ”
ซองยอลเอ่ยออกมาด้วยความโมโห
“ เลิกกัน
นี่นายพูดคำนี้ออกมาง่ายๆเลยหรอ ที่ผ่านมาระหว่างเรามันไม่มีความหมายอะไรเลยใช่ไหม”
ร่างสูงเอ่ยด้วยความเจ็บปวด
ดวงตาสั่นไหวกับคำพูดที่ได้ยิน ซองยอลสบตาร่างสูงแม้จะหวั่นไหวกับสายตาและคำพูดนั้น
แต่ด้วยทิฐิและความโกรธที่ยังคุกรุ่นอยู่ในใจซองยอลจึงเอ่ยคำตัดรอนไปอีกครั้ง
“ ก็แค่เลิกกัน
ในเมื่อเราเดินต่อไปด้วยกันไม่ได้อีกแล้ว เราก็จบกันแค่นี้เถอะ ปล่อยฉัน”
ซองยอลเอ่ยพยายามสะบัดแขนตัวเองอีกครั้ง
แต่ร่างสูงไม่ยินยอมกลับคว้าร่างบางเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด
"ซองยอล..............อย่าทำแบบนี้
ขอร้อง......."
" ซองยอล............เราอย่าเลิกกันเลยนะ"
" ปล่อยฉัน
ปล่อย "
ซองยอลดิ้นอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง
แม้จะดิ้นด้วยเรี่ยวแรงที่มีมากแค่ไหน ร่างสูงก็ยังคงกอดร่างบางไว้แนบแน่นไม่ยอมปล่อย
" ฉันรักนายนะ
รักนายคนเดียว ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย "
ร่างสูงเอ่ยเสียงสั่น
น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบหน้า
"
แต่ฉัน.....ไม่ได้รักนายอีกแล้ว ตอนนี้ วินาทีนี้ ความรู้สึกฉันมีแต่ความเกลียด
เกลียด นายได้ยินไหม !!!! "
ซองยอลเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าจริงจัง
แม้ในใจจะรู้สึกเจ็บปวดตรงข้ามกับสิ่งที่ได้เอ่ยออกไป ไม่รู้ว่าทำไม ซองยอลถึงได้กล้าเอ่ยคำพูดนั้นออกมา
อาจจะเป็นเพราะว่าเขาต้องการให้คนตรงหน้าได้เจ็บปวดบ้างเหมือนที่เขากำลังรู้สึกในตอนนี้
ร่างสูงนิ่งอึ้งกับคำตอบที่เขาได้รับ ชายหนุ่มคลายอ้อมกอดที่โอบร่างบางเอาไว้
มือสองข้างตกลงแนบตัว ร่างชาไร้ความรู้สึกไปชั่วขณะกับคำพูดคำนั้น
ซองยอลได้โอกาสนั้น
หมุนตัวเดินหนีออกไปทันที ก่อนจะสาวเท้าเรียวข้ามถนนในทันที
ด้วยอารมณ์ที่อยากจะหนีร่างสูงออกไปให้ไกลมากที่สุด ซองยอลจึงข้ามถนนโดยไม่มองรถอย่างรอบคอบ
เมื่อร่างบางก้าวข้ามไปจนเกือบถึงกลางถนน ก็มีรถยนต์คันหนึ่งวิ่งตรงมาด้วยความเร็วสูง
ร่างสุงที่วิ่งตามซองยอลมาติดๆมองเห็นรถคันนั้น เขาตะโกนเรียกซองยอลเสียงดังลั่น
"ซองยอล ระวัง
!!!!! "
ซองยอลหันมองมาเห็นรถยนต์กำลังพุ่งเข้าหาตนเองแค่เพียงระยะห่างไม่มากก่อนที่รถยนต์จะพุ่งชนร่างเขา
ร่างสูงก็วิ่งเข้ามาผลักซองยอลให้พ้นทาง
" ซองยอล !!!!"
ซองยอลเซไปตามแรงผลักล้มลงไปกับพื้นพ้นจากรัศมีของรถยนต์คันนั้นไปเพียงเส้นยาแดงผ่าแปด
แต่ร่างสูงกลับไม่เป็นเช่นนั้น
ร่างของเขาถูกรถยนต์คันนั้นพุ่งเข้าชนอย่างจังจนร่างลอยเคว้งขึ้นสูงก่อนจะตกลงมากระแทกกับพื้นถนน
ซองยอลช็อกกับภาพที่เห็นร่างบางวิ่งเข้าไปหาร่างที่เปียกชุ่มไปด้วยเลือดทันทีแล้วประคองเขาไว้กับอ้อมกอดตัวเอง
"ซอง......ยอล นายย......มะ...ไม่เป็นไร....ชะ...ไหม
"
ร่างสูงพยายามเอ่ยปากพูดกระท่อนกระแท่น
"
ฉันไม่เป็นอะไร นายทำแบบนี้ทำไม ทำไม !!! " ซองยอลร้องไห้โฮราวจะขาดใจ
"
เรา....อย่าเลิกกัน....เล...เลยนะ ซอง...ยอล.............ฉันขอโทษ ฉันนน...รักก...นาย...คนเดียว"
" พอแล้ว
นายไม่ต้องพูดอะไรแล้ว นายต้องไม่เป็นอะไร ฉันจะพานายไปโรงพยาบาล"
ซองยอลร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน
ร่างในอ้อมกอดส่ายศีรษะให้เขา ก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือที่สั่นเทาขึ้นมาเช็ดหยาดน้ำตาบนแก้มบางเบาๆ
"
อย่า....อย่า...ร้องไห้ "
ร่างสูงยิ้มบางๆให้ซองยอล
"ซองยอล.............อย่าเกลียดฉัน
......."
ร่างสูงเอ่ยคำพูดนั้นเป็นคำสุดท้าย
มือที่แตะอยู่ที่แก้มใสเลื่อนลงก่อนจะตกลงมาพร้อมกับเปลือกตาที่ปิดสนิทและร่างทั้งร่างหยุดแน่นิ่งไปพร้อมกับลมหายใจที่หลุดลอยไป
ซองยอลกอดร่างท่วมเลือดนั้นไว้แนบกับอก เขย่าร่างนั้นไปมา น้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย
" ไม่!!!!! นายอย่าทิ้งฉันไป........ฉันไม่โกรธนาย....ไม่เกลียดนายอีกแล้ว
นายฟื้นขึ้นมาสิ !!!!! "
ภาพนั้นค่อยๆจางและเลือนหายไปอีกครั้ง
ก่อนจะมีภาพใหม่เริ่มกระจ่างชัดเข้ามาแทนที่ ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ซองยอลนั่งพิงเสาอยู่ภายในงานศพ
ร่างบางนั่งนิ่งไม่ขยับไปไหนมาตั้งแต่ช่วงเช้า ดวงตาเหม่อลอยไม่รับรู้อะไรที่เกิดขึ้นรอบๆตัว
ซักพักโฮวอนก็เดินเข้ามาพร้อมกับผู้ชายรูปร่างบอบบางคนหนึ่งที่มีใบหน้าสวยราวกับผู้หญิง
โฮวอนคุกเข่าลงข้างๆผู้เป็นน้องชายแล้วเอื้อมมือแตะที่ต้นแขนเบาๆ
" ซองยอล
กินอะไรหน่อยเถอะ เราไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ "
โฮวอนกล่าวด้วยความเป็นห่วง
แต่ซองยอลยังคงนั่งนิ่งอยู่กับที่ราวกับหุ่นไม่ได้รับรู้ถึงคำพูดของโฮวอนโดยแม้แต่น้อย
" ขอผมอยู่กับพี่ซองยอลนะครับ
"
ผู้ชายร่างบอบบางเอ่ยกับโฮวอน
โฮวอนพยักหน้ารับรู้ก่อนจะค่อยๆลุกยืนแล้วเดินออกไป
ผู้ชายหน้าสวยคนนั้นขยับลงมานั่งแทนที่ของโฮวอนเมื่อครู่
" พี่ซองยอล
ผมขอโทษ เพราะผมแท้ๆ พี่เขาถึง..... "
ร่างบอบบางเอ่ยเบาๆกับซองยอล
ก่อนจะหยุดคำพูดไปพร้อมกับร้องไห้สะอื้นออกมา
"
พี่เขารักพี่ซองยอลคนเดียวนะ เขาไม่เคยคิดอะไรกับผม ถึงแม้ผมจะรักเขาก็ตาม
พี่เขาก็แค่สงสารผมที่ผมไม่มีที่ซุกหัวนอน สงสารผมที่ถูกแฟนซ้อม
เขาไม่เคยนอกใจพี่เลยซักครั้ง "
" ผมขอโทษ
ถ้าไม่ใช่เพราะผมเรื่องคงไม่เป็นแบบนี้" ร่างบอบบางกล่าวน้ำตาไหลจนนองไปทั้งใบหน้า
ซองยอลยังคงนั่งนิ่งอยู่กับที่
ดวงตายังคงเหม่อลอย ชายหนุ่มคนนั้นจึงหยิบกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆกล่องหนึ่งวางลงบนพื้นข้างๆร่างของซองยอล
"
ผมไปเก็บของที่คอนโดพี่เขา ผมเจอของสิ่งนี้ พี่เขาคงเตรียมไว้ให้พี่ซองยอล "
ชายหนุ่มหน้าสวยเอ่ยก่อนจะลุกยืนขึ้นแล้วเดินออกมา
ภาพนั้นเลือนหายไปอีกครั้งก่อนจะปรากฎภาพใหม่มาซ้อนทับแล้วก็ชัดขึ้นๆทาบทับภาพเก่า
ซองยอลกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียง ดวงตาสวยดูว่างเปล่าไม่รับรู้อะไร
ซักพักร่างบางขยับร่างก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักที่โต๊ะหัวเตียง
ซองยอลค้นหาของในนั้นอยู่ชั่วครู่ก่อนมือเรียวจะหยิบคัตเตอร์เล่มใหญ่ขึ้นมา
ดวงตาเลื่อนลอยจ้องสิ่งที่อยู่ในมือแวบนึงก่อนจะเลื่อนคมมีดออกมาแล้วจรดคมมีดนั้นลงที่ข้อมือซ้ายของตนเองกรีดย้ำซ้ำลงอยู่อย่างนั้นจนเลือดไหลออกมาจากบาดแผลเอ่อเต็มที่นอนและพื้นห้อง
ภาพนั้นจางหายไปกลับเข้าสู่ปัจจุบัน
ซองยอลยังคงนั่งอยู่ข้างกล่องภายในห้องเก็บของในบ้านหลังเก่าของเขา
อาการปวดศีรษะเริ่มทุเลาลง ซองยอลกำลังตั้งสติรับกับความทรงจำของช่วงเวลาสามปีที่เคยสูญหายไปเริ่มหวนคืนกลับมา
ซองยอลเริ่มรื้อของในลังไม้ใบนั้นอีกครั้ง ซองยอลก็พบแหวนเงินเกลี้ยงของตนเองและสร้อยคล้องแหวนของคนรักคนนั้นอยู่ด้วยกัน
ซองยอลกำมันแน่น กลั้นกลืนความเจ็บปวดที่สะท้านอยู่ในอก
ก่อนจะวางมันลงเมื่อมองเห็นกล่องใบที่เหมือนกับที่ซองจงวางไว้ให้เขาในงานศพอยู่ในก้นลังไม้นั้น
ซองยอลเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมานิ้วเรียวเปิดมันออก ในนั้นมีเพียงพวงกุญแจพวงหนึ่งกับการ์ดสีขาวอีกหนึ่งใบ
ซองยอลหยิบพวงกุญแจขึ้นมาดูก่อนจะวางลงไว้ในกล่องเหมือนเดิมแล้วเปลี่ยนมาหยิบการ์ดสีขาวขึ้นมาเปิดออกอ่าน
ลายมือแกมหวัดแต่อ่านง่ายปรากฎแก่สายตา ซองยอลค่อยๆเริ่มอ่านมันทีละบรรทัด
ซองยอลที่รัก
นายคงแปลกใจว่าฉันเล่นบ้าอะไรถึงให้พวงกุญแจนายในวันครบรอบสามปีของเรา
มันคือพวงกุญแจคอนโดฉันเอง
คือฉันจะพูดยังไงดีล่ะ
ฉันก็แค่อยากจะให้นายมาอยู่กับฉัน
มาใช้ชีวิตร่วมกับฉัน
อยู่ข้างๆฉันไม่ว่าจะยามตื่นหรือยามหลับ
คอยยิ้มให้ฉันเวลากลับถึงบ้าน
หรือส่งเสียงสดใสไม่ให้ฉันรู้สึกเงียบเหงา
นั่งกินข้าวที่ช่วยกันทำจนห้องครัวรกไปหมด
หรือช่วยกันทำความสะอาดบ้านในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์
บางครั้งเราอาจจะงอนกันบ้าง
แต่ฉันสัญญาว่าฉันจะเป็นฝ่ายง้อนายก่อนเสมอ
ยังมีอีกหลายๆอย่างที่ฉันอยากจะทำร่วมกับนายจนกว่าเราจะตายจากกัน
แต่ไม่รู้ว่านายจะตกลงไหม
นายจะยอมมาใช้ชีวิตร่วมกับฉันไหม
ผู้ชายโง่ๆอย่างฉันที่ไม่รู้จะใช้วิธีไหนขอให้นายมาอยู่ด้วยกัน
แต่ผู้ชายคนนี้สัญญาได้ว่าจะรักนายเพียงคนเดียวและจะรักนายตลอดไปจนวันตาย
รัก
คิมมยองซู
ซองยอลยืนนิ่งอยู่หน้าหลุมศพของคิมมยองซูอยู่เนิ่นนานหลังจากซองยอลกลับจากบ้านหลังเก่ากลับไปพบกับโฮวอนและบอกว่าเขาได้ความทรงจำทั้งสามปีที่สูญหายไปกลับมาแล้ว
เมื่อโฮวอนได้รู้ดังนั้นเขาก็หน้าซีดเซียวและกล่าวขอโทษซองยอลไม่หยุดปาก
จากที่ซองยอลแทบไม่เคยเห็นพี่ชายของเขาร้องไห้ให้ได้เห็น
โฮวอนกลับร้องไห้อย่างหนักด้วยความรู้สึกผิดที่ปกปิดทุกๆอย่างมาถึงสองปี
คำพูดมากมายที่อัดอั้นอยู่ในใจของพี่ชายที่ทำทุกอย่างเพื่อน้องชายอย่างเขายังคงก้องอยู่ในหัว
และนั่นจึงเป็นเหตุผลหนึ่งที่ซองยอลโกรธพี่ชายของเขาไม่ลง
" ซองยอล
พี่ขอโทษ ที่พี่ปิดบังเรา พี่ทำแบบนั้นเพราะพี่ไม่อยากเสียนายไป "
โฮวอนขอโทษเขาด้วยน้ำตา
" วันที่พี่เห็นนายกรีดข้อมือจนเลือดนองเต็มไปหมด
พี่นึกว่านายจะทิ้งพี่ไปแล้ว แต่นายก็รอดตายอย่างปาฎิหาริย์แต่กลับไม่ยอมฟื้นเป็นเดือนจนพี่แทบหมดหวัง
"
" แต่แล้วนายก็ฟื้นขึ้นมาพร้อมกับความทรงจำที่หายไป
หมอบอกว่านายเกิดอาการช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสมองเลยสั่งการไม่ให้จดจำสิ่งที่ทำให้เจ็บปวดชั่วคราว
"
" พี่ก็เลยโกหกว่านายตกบันไดลงมาแล้วก็ย้ายนายไปอยู่ที่อื่นเพื่อไม่ให้เจอกับสภาพเก่าๆ
พี่กลัวนายจะกลับมาจำได้แล้วจะฆ่าตัวตายอีกครั้ง "
“ พี่รู้ว่าพี่ผิด
พี่รู้ว่ามันไม่ยุติธรรมกับมยองซูที่เขาต้องกลายเป็นคนที่ไม่มีตัวตน
พี่ขอโทษนะซองยอล ขอโทษจริงๆ
แต่นายต้องสัญญากับพี่นะว่าจะไม่ทำร้ายตัวเองแบบนั้นอีก “
ซองยอลนั่งลงข้างๆหลุมศพของมยองซูหลังจากได้รู้มาจากโฮวอนว่าผู้ชายที่ถูกเขาทอดทิ้งให้ไม่มีตัวตนมานานถึงสองปีรอเขาอยู่ที่ไหน
ซองยอลก็ตรงมาที่นี่ในทันที มือเรียวลูบลงไปบนแผ่นหินที่สลักชื่อของเจ้าของร่างอย่างแผ่วเบาๆ
" มยองซู
ฉันมาแล้ว ขอโทษนะที่ฉันมาหานายช้าตั้งสองปี ขอโทษนะที่ฉันลืมความทรงจำระหว่างเราไป
นายคงจะเจ็บปวด อ้างว้างและโดดเดี่ยวมากใช่ไหม "
" ฉันมาแล้ว
ฉันจะไม่ลืมนาย ฉันจะไม่ทิ้งนายไปไหนอีกแล้ว "
" รอฉันนะ
รอฉันก่อน เมื่อถึงเวลาฉันจะไปอยู่กับนาย "
" อย่าโกรธฉันที่ฉันจะไปหานายช้า
ฉันต้องมีชีวิตอยู่ ฉันยังทิ้งพี่โฮวอนไปหานายตอนนี้ไม่ได้ นายเข้าใจฉันใช่ไหม
มยองซู "
เหมือนคนที่ถูกกล่าวถึงรับรู้ต่อคำพูดมากมายเหล่านั้น
ลมวูบใหญ่พัดเข้ามาปะทะเข้ากับร่างบางของซองยอลก่อนจะหยุดนิ่งไป
" ขอบใจนะคิมมยองซูที่รักฉัน "