คุณลูกค้า

" เฮ้ย!!! ไอ้มยองซู เบาๆโว้ย นั่นเหล้านะโว้ยไม่ใช่น้ำเปล่า กระดกเอาๆ เดี๋ยวก็เมาตายหรอก "

 โฮวอนทักขึ้นกลางวงเมื่อเห็นเพื่อนของตนนั่งกระดกแก้วเหล้าในมืออย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

 

" ปล่อยมัน มันอกหัก แม่งมันรักจีอามาตั้งนาน แล้วไงล่ะ แล้วเขาก็ไปมีคนอื่นไม่ไยดีมันซักนิด "

ซองกยูที่นั่งอยู่ข้างๆโฮวอนเอ่ยขึ้น

 

" ถึงงั้นก็เถอะ มันแดกเหล้าเป็นที่ไหนเล่า เดี๋ยวก็ตายกันพอดี "โฮวอนบ่น

 

" ก็เพราะมันเป็นเด็กเรียน เรียบร้อย แสนดี เหล้าไม่กินบุหรี่ไม่สูบ จีบสาวไม่เป็นไง มันถึงได้มานั่งอกกลัดหนองแบบนี้ "

ซองกยูกล่าว โฮวอนพยักหน้าเห็นด้วยกับซองกยูทั้งคู่มองเพื่อนของตนที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่กับแก้วเหล้า

 

" กูว่ากูหาวิธีดามอกไอ้มยองซูได้ล่ะ" โฮวอนเอ่ยเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้

" ยังไงว่ะ"

ซองกยูถามอย่างสงสัย โฮวอนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะขยับมากระซิบกระซาบกับซองกยูก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะลั่นอย่างชอบใจกับความคิดของตนเอง โดยที่ผู้เป็นเจ้าตัวไม่ได้ล่วงรู้ถึงความคิดของเพื่อนสนิทเลยแม้แต่น้อย

 

ซองยอลก้าวเดินมาอย่างช้าๆตามทางเดินชั้นบนของคลับที่แบ่งซอยออกเป็นห้องๆ สำหรับให้ลูกค้าได้ใช้บริการในเรื่องอย่างว่ากับบรรดาผู้หญิงและผู้ชายบริการ ใช่แล้วคลับแห่งนี้ไม่ใช่เป็นเพียงคลับบันเทิงธรรมดาทั่วๆไปเท่านั้นแต่มีเบื้องหลังคือธุรกิจค้าบริการซึ่งจะมีเพียงลูกค้าบางกลุ่มที่ล่วงรู้เรื่องนี้เท่านั้น ซองยอลเองก็เป็นหนึ่งในกลุ่มผู้ชายที่ให้บริการในเรื่องแบบนั้นเขาก้าวเข้ามาสู่เส้นทางนี้เมื่อสองปีก่อนด้วยความจำเป็นที่ต้องการหาเงินไปรักษาผู้เป็นน้องชายที่กำลังป่วยหนักสุดท้ายก็ไม่สามารถยื้อชีวิตน้องชายอันเป็นที่รักเอาไว้ได้ ด้วยความที่หมดอาลัยตายอยากเพราะไม่เหลือใครอีกแล้วในชีวิต ซองยอลจึงตัดสินใจทำงานที่นี่ต่อไปอย่างไม่มีจุดหมายเหมือนคนที่มีชีวิตอยู่ไปวันๆ ร่างบางก้าวมาถึงหน้าห้องๆหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แม้จะเคยผ่านงานพวกนี้และผ่านผู้ชายมาแทบนับครั้งไม่ถ้วนแต่ซองยอลก็อดที่จะสังเวชตัวเองไม่ได้ในทุกๆครั้งก่อนที่จะเริ่มงาน งานที่ต้องใช้เรือนร่างของตนเองให้ใครที่ตนเองไม่รู้จักได้ครอบครองมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าวนเวียนอยู่อย่างนั้น

“ฝากเพื่อนพี่ด้วยนะ บริการมันดีๆล่ะ “

เสียงของชายหนุ่มหนึ่งในสองคนกำชับกับเขาเอาไว้ก่อนจะพาคู่ของตนหายเข้าไปในห้องคนละห้องที่อยู่ภายในชั้นเดียวกัน

 

ซองยอล นับหนึ่งถึงสิบในใจก่อนมือเรียวจะผลักบานประตูบานนั้นเข้าไปด้านใน ห้องที่คุ้นชินไม่ใหญ่ไม่เล็กนัก มีเตียงใหญ่อยู่กลางห้องกับโต๊ะเล็กๆตั้งอยู่ใกล้ๆหัวเตียง ไร้ซึ่งเฟอร์นิเจอร์อื่นๆอันไม่มีความจำเป็นกับการใช้สอยภายในห้องนี้แสงไฟสลัวๆ ร่างหนึ่งนอนอยู่บนเตียงใหญ่นั้น ซองยอลเดินตรงไปที่เตียงก่อนจะทรุดนั่งลงตรงส่วนปลายเตียง

 

" คุณจะอาบน้ำก่อนหรือเราจะเริ่มกันเลยครับ"

ซองยอลเอ่ยถามคนบนเตียงเหมือนที่เคยถามลูกค้าคนอื่นๆเช่นในทุกครั้ง

 

 ".............."

 ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างที่อยู่บนเตียง

 

" คุณครับ คุณ"

ซองยอลเอ่ยเรียกอีกครั้ง แต่คำตอบที่ได้รับก็คือความเงียบเช่นเดิม ซองยอลลุกขึ้นยืนอีกครั้งก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆเตียงใกล้ๆกับร่างที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มปิดถึงส่วนของศีรษะ

 

" คุณครับ " ซองยอลเอ่ยเรียกอีกครั้งแต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับเช่นเดิม มือบางจึงเอื้อมไปเปิดผ้าห่มนั้นออกทันที

 

ซองยอลชะงักเมื่อเห็นภาพตรงหน้านั้น ใบหน้าของชายหนุ่มรูปงามจมูกโด่งเป็นสันริมปากหยักเป็นกระจับกำลังหลับตาพริ้มอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนนั้น ซองยอลเหมือนคนที่ต้องมนต์สะกดอะไรบางอย่าง มือบางเอื้อมไปสัมผัสใบหน้างามนั้นอย่างแผ่วเบาก่อนจะลูบไล้ไปตามแก้มของร่างหนา ก่อนจะชะงักมือกลับเมื่อดวงตาคมลืมตาขึ้นมามองเขาด้วยความงุนงงระคนตกใจอยู่ในที

 

" ทะ...ทำอะไรนะ " ร่างหนาขยับตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมถามด้วยความสงสัย ซองยอลยิ้มบางๆกับคำถามนั้น

 

" ถามได้ ก็นายมาที่นี่เพื่อทำอะไรกันล่ะ"

 

" ทำอะไร แล้วที่นี่ที่ไหน"

มยองซูเอ่ยถามพร้อมส่ายสายตามองสำรวจไปรอบห้องด้วยความหวาดระแวงก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าแว่นของตนที่วางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงมาสวมใส่ มือหนากุมศีรษะไว้ด้วยความมึนๆเพราะผ่านการดื่มหนักมาหลายแก้ว ซองยอลมองอากัปกิริยาของคนตรงหน้าก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

 

" หัวเราะอะไร "

 

" ก็หัวเราะนายนะสิ นี่ไม่เคยใช่ไหม"

 

"ห่ะ!!! ไม่เคย ไม่เคยอะไร" มยองซูถามด้วยความสงสัย

 

" ก็ไม่เคย....ทำอย่างว่านะสิ"

ซองยอลเอ่ยก่อนจะสบตาคนตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังหลบสายตาของเขาก้มหน้าลงต่ำ แก้มทั้งสองข้างขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย ซองยอลมองอากัปกิริยาของคนตรงหน้าก่อนจะยิ้มออกมาแล้วหัวเราะเบาๆ น่ารักดี ซองยอลรู้สึกแบบนั้นก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ เอื้อมมือเรียวโดยมีเป้าหมายอยู่ที่กระดุมเสื้อของคนตรงหน้าแต่เพียงเอื้อมเข้าไปใกล้มยองซูกลับสะดุ้งสุดตัวขยับตัวหนีซองยอลทันที

 

" นั่นนายจะทำอะไร"

 

" ก็ปลดกระดุมถอดเสื้อให้นายไง"

 

 "มะ...ไม่ต้อง "มยองซูพูดตะกุกตะกักตอบ ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อมากกว่าเดิม

 

" ไม่ถอดได้ไงล่ะ เพื่อนนายสองคนย้ำแล้วย้ำอีกว่าให้ฉันบริการนายดีๆให้ประทับใจ" ซองยอลเอ่ย

 

" เพื่อน???"

มยองซูทวนคำก่อนจะนึกขึ้นได้เมื่อนึกถึงเพื่อนสนิทซองกยูและโฮวอนเพื่อนที่มีนิสัยตรงข้ามกับเขาลิบลับ ก่อนจะเริ่มเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นมาจากเพื่อนสนิทของเขาทั้งสองคนนั่นเอง

 

" ถ้านายไม่พอใจฉัน อยากจะเปลี่ยนคนก็ได้นะ ฉันจะไปตามคนใหม่มาให้ "

ซองยอลเอ่ยเมื่อเห็นคนตรงหน้าแน่นิ่งไปนาน เขาจึงเข้าใจเอาเองว่าลูกค้าของเขาอาจไม่พึงพอใจในตัวเขาก็เป็นได้ ร่างบางจึงตัดสินใจเอ่ยบอกก่อนจะลุกขึ้นหมุนตัวจะเดินออกไป

 

" นาย...เดี๋ยวก่อน...ไม่ต้องหรอก"

มยองซูเอ่ยเรียก ซองยอลจึงหันกลับมามอง มยองซูนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะตัดสินใจเอ่ยออกมา

 

" คือ...นายอยู่คุยกับฉันแทนล่ะกัน เราไม่ต้องทำ...เอ่อ...เรื่องแบบนั้นหรอ"

มยองซูเอ่ย ซองยอลขมวดคิ้วด้วยความงุนงงเพราะตั้งแต่เขาทำงานแบบนี้มาไม่เคยมีลูกค้าของเขาคนไหนเอ่ยแสดงความต้องการแบบนี้แม้แต่คนเดียวลูกค้าเหล่านั้นเข้ามาในห้องนี้ก็เพียงเพื่อหวังเสพสุขกับร่างกายของเขาทั้งนั้น

 

" แต่เพื่อนนาย???"

 

"ไม่เป็นไรหรอก นั่งสิ นายชื่ออะไรนะ"

มยองซูตบลงที่เตียงชวนซองยอลนั่ง ยิ้มมุมปากเบาๆอย่างคนเป็นมิตร ซองยอลจึงนั่งลงตามคำชวนของเขา

 

" ฉันชื่อซองยอล"

" ชื่อเพราะดีนะ ฉันชื่อมยองซู"

ซองยอลมองคนตรงหน้าด้วยความแปลกใจอีกครั้งนึง ครั้งแรกอีกแล้วที่มีคนสนใจเอ่ยถามชื่อเขาซ้ำยังชมอีกว่าชื่อของเขานั้นเพราะ

 

" ดูแล้วนายน่าจะไม่เคยมาเที่ยวที่แบบนี้นะ" ซองยอลเอ่ยถาม

 

" ใช่ไม่เคยฉันไม่ค่อยชอบเที่ยว เพื่อนฉันชวนมาก็เลยมา คือ...ฉันกำลังอกหัก ก็เลยคิดว่าลองมากินเหล้าดูเผื่อมันจะได้ลืม" มยองซูเอ่ยใบหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเอ่ยถึง " ผู้ชายติ๋มๆเชยๆวันๆเอาแต่เรียนอย่างฉัน ใครเขาจะไปสนใจ" มยองซูเอ่ย น่าแปลกที่เขากลับรู้สึกอยากเล่าเรื่องของเขาออกมาทั้งๆที่คนที่นั่งตรงหน้านั้นเป็นคนที่เพิ่งเจอกันเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาแท้ๆ

 

" คิดมากคนแต่ละคนก็มีดีคนละอย่างกันถ้าใครจะรักนายเขาก็ควรรักและยอมรับที่ตัวตนนายไม่ใช่หรอ"

 

“ อีกอย่างนึงต่อให้กินเหล้าแทบตาย พอนายหายเมา นายก็กลับมาจำมันได้อยู่ดี ”

ซองยอลเอ่ยออกมากึ่งปลอบคนตรงหน้า

 

“ ก็จริงเนอะ ” มยองซูเอ่ย “ แต่บางทีฉันก็แอบคิดนะว่าจริงๆแล้วฉันรักจีอาจริงๆหรือมันก็แค่ความหลงกันแน่”

 

“ จะเป็นความรักหรือความหลง ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องมีสติกับมัน ไม่งั้นมันจะกลายเป็นอาวุธที่กลับมาทำร้ายตัวเราเอง ”

 

“ นายนี่เก่งเนอะ ความคิดแต่ละอย่างเจ๋งดี “มยองซูเอ่ยชม

 

“ ทำไม !!! นายคิดว่าคนที่มีอาชีพน่ารังเกียจแบบฉันจะไม่มีสมองหรอ ” ซองยอลบุ้ยปากไม่พอใจ

 

“ เห้ย !!! ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นนะ “  มยองซูทำหน้าตกใจปนเหวอ

 

“ ล้อเล่นน่า ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วย นายนี่มันน่าแกล้งจริงๆ “ ซองยอลหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ มือเรียวเอื้อมไปหยิกแก้มคนตรงหน้าเบาๆ  “ นายนี่น่ารักดีนะ ” มยองซูสะดุ้งอีกครั้งเมื่อถูกสัมผัสแบบไม่ได้ตั้งตัว

 

“ น่ะ ทำหน้าตกใจอีกล่ะ เห็นไหมนายน่าแกล้งจะตาย “ ซองยอลหัวเราะอย่างชอบใจเสียงดัง

 

“ พอเลย เลิกแกล้งกันได้แล้ว ว่าแต่...ฉันถามหน่อยได้ไหม ทำไมถึงมาทำงานแบบนี้ล่ะ ดูท่าทางนายเองก็ไม่ได้ชอบที่จะทำมัน “ มยองซูเอ่ยถามซองยอลนิ่งไปกับคำถามนั้น ก่อนจะถอนใจออกมาเบาๆ

 

“ ขอโทษนะ จริงๆฉันไม่ควรจะถามมัน ” มยองซูเอ่ยอย่างรู้สึกผิด

 

“ ไม่เป็นไรหรอก” ซองยอลยิ้มให้บางๆ “ เมื่อก่อนฉันทำเพราะต้องการเงินมารักษาน้องที่กำลังป่วย ชีวิตคนเราบางทีมันก็เลือกไม่ได้จริงไหม แต่พอน้องฉันตายฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันจะทำมันต่อไปเพื่อใคร อาจจะเพื่อเงินก็ได้มั้ง “

ซองยอลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ก่อนจะหันมาเอ่ยกับมยองซู

 

“ ฉันเข้าห้องน้ำก่อนนะ “

ซองยอลเอ่ยก่อนจะลุกเดินตรงไปที่ห้องน้ำพาร่างเข้าไปด้านในก่อนจะปิดประตูลงพิงหลังกับประตูทรุดตัวลงนั่งแล้วสะอื้นร้องไห้ออกมาเบาๆเพราะกลัวว่าคนที่อยู่ในห้องนี้ด้วยกันจะได้ยินเสียงความอ่อนแอของเขา ขณะเดียวกันโดยที่ซองยอลไม่อาจรับรู้ ที่หน้าบานประตูห้องน้ำนั้นมยองซูมายืนอยู่ตรงนั้นและได้ยินเสียงสะอื้นร้องไห้จากซองยอลดังลอดออกมา มือหนาเอื้อมมาอยากจะเคาะบานประตูเพื่อเรียกร่างบางแต่ก็ต้องชะงักมือไว้แล้วยืนนิ่งฟังเสียงร้องไห้ของซองยอลเงียบๆ

 

 

................................................................................................................................................................................

 

 

“ เฮ้ย ไอ้มยองซู เป็นไงบ้างว่ะเมื่อคืน เด็ดไหมว่ะ “ โฮวอนเดินมาตบบ่ามยองซูที่นั่งอยู่ที่ม้านั่งแล้วเอ่ยถาม

“ ต้องเด็ดแน่ๆเลยว่ะ วันนี้ถึงมาสาย “ ซองกยูเอ่ยอีกคน ก่อนที่เพื่อนทั้งสองจะหัวเราะกันอย่างชอบใจ

 

“ วันนี้ พวกแกจะไปที่นั่นอีกไหมว่ะ “ มยองซูไม่ได้ใส่ใจคำถามของเพื่อนสนิทแต่กลับเอ่ยถามแทน

 

“ เห้ย!!! แปลว่าท่าจะเด็ดจริงว่ะไอ้กยู ไอ้ฤาษีมยองซูถึงขั้นอยากไปอีก “ โฮวอนเอ่ยอย่างชอบใจ

 

“ อยากไปอีกหรอว่ะ เอาดิๆ คืนนี้ไปกัน “

ซองกยูเอ่ย มยองซูพยักหน้ารับรู้ เพื่อนสนิททั้งคู่ต่างพากันแซวเขาไม่หยุดกับพฤติกรรมที่ดูจะเปลี่ยนแปลงไปในสายตาของเพื่อนๆ

 

“ ซองยอล ทำงานได้แล้ว ห้อง 13 นะ “

ชายผู้ที่เป็นคนคอยดูแลเด็กในสังกัดเดินมาเอ่ยกับซองยอลที่กำลังนั่งเซ็งๆอยู่อีกมุมหนึ่งของคลับ ซองยอลพยักหน้ารับรู้ก่อนจะตรงไปที่ห้องตามที่คนดูแลบอก เหมือนเช่นเคยในทุกๆวันซองยอลยืนถอนหายใจทำใจอยู่ชั่วครู่ก่อนจะผลักบานประตูห้องหมายเลข 13 เข้าไป ภายในห้องว่างเปล่าไม่มีใครอยู่ในห้อง ซองยอลจึงเดินไปที่ประตูห้องน้ำ เสียงก็อกน้ำเปิดดังลอดออกมาบ่งบอกว่ามีคนอยู่ในนั้น

 

“ อาบน้ำหรอครับ งั้นผมรอที่เตียงนะครับ “ 

ซองยอลเอ่ยกับลูกค้าของเขาที่อยู่ภายในห้องน้ำแต่ไม่มีเสียงตอบรับออกมา ร่างบางจึงเดินไปนั่งที่เตียงด้วยความเย็นของแอร์ประกอบกับความเพลียที่ไม่ค่อยได้พักผ่อนทำให้ซองยอลซบตัวลงกับเตียงแล้วเผลอหลับไปในทันที เนิ่นนานเท่าไรที่ซองยอลหลับไปไม่อาจรับรู้ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะสัมผัสแผ่วเบาที่หน้าผากและแก้มบาง สัมผัสอ่อนโยนที่ทำให้หัวใจซองยอลวูบไหว นี่ซองยอลกำลังฝันอยู่หรือเปล่าสัมผัสแผ่วเบานั้นกำลังเกลี่ยผมที่ปรกบนหน้าผากเขาและลากมาอย่างแผ่วเบาที่แก้มของเขา ไม่ได้ฝัน ซองยอลเริ่มรู้สึกได้ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมามองผู้ที่กำลังมอบสัมผัสให้กำลังชะงักเมื่อเขาลืมตาขึ้นมา

 

“ มยองซู “

ซองยอลขยับตัวขึ้นนั่ง มยองซูยิ้มให้เขาบางๆ ดวงตามีแววเก้อเขินอาจจะเพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ก็เป็นได้

 

“ ลูกค้าวันนี้ก็คือนายนะหรอ “  ซองยอลเอ่ยถาม มยองซูพยักหน้าเบาๆรับ

 

“ นอนต่อสิ ขอโทษที่ทำให้นายตื่น “มยองซูเอ่ยอย่างอ่อนโยน

 

“ นายจะซื้อค่าตัวฉันมาให้ฉันนอนหลับนี่นะ นายเป็นบ้าไปแล้วหรอ “ ซองยอลเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ “ ฉันจะคืนเงินให้นาย แล้วนายก็กลับไปได้แล้ว ” ซองยอลลุกขึ้นยืนด้วยอารมณ์โกรธ

 

“ ใจเย็นสิซองยอล ฉันก็แค่อยากจะช่วยนาย “

 

“ ช่วยหรอ นายรู้ไหมว่าการที่นายทำแบบนี้ มันทำให้ฉันยิ่งน่าดูสมเพศมากแค่ไหน “ “ ฉันมันก็มีค่าแค่คนขายตัวคนหนึ่ง ให้คนซื้อมานอนด้วยก็แค่นั้น นายอย่าทำให้ฉันรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ได้ไหม “ ซองยอลเอ่ยน้ำตาใสๆไหลรินอาบหน้า

 

“ ซองยอล “

 

“ ถ้านายซื้อฉันมา นายก็ต้องนอนกับฉัน ถ้าไม่นอน ก็กลับไปซะ !!! ”

ซองยอลเอ่ยปากไล่มยองซูมยองซูสบตาคมกับดวงตากลมโตที่อาบน้ำตาคู่นั้น ร่างสูงอยากจะเอ่ยคำพูดต่อแต่เมื่อเห็นสายตากึ่งไล่เขาคู่นั้นเขาก็เปลี่ยนใจ

 

“ วันนี้ฉันกลับก่อนก็ได้ แต่ฉันจะมาอีก จะมาที่นี่ทุกวัน ฉันจะมาเป็นลูกค้านายทุกวัน นายจะได้ไม่ต้องไปกับคนอื่น “

มยองซูเอ่ยกับซองยอลอย่างจริงจังแล้วเดินออกจากห้องไปทิ้งให้ซองยอลทรุดตัวลงนั่งกับเตียงแล้วร้องไห้ออกมา

 

หลังจากนั้นมยองซูก็ทำตามดังที่เขากล่าวไว้ นั่นก็คือมาจองคิวเป็นลูกค้าของซองยอลทุกคืน มีในบางคืนที่ซองยอลต้องขึ้นห้องกับคนอื่นเพราะมยองซูมาไม่ทัน มยองซูก็จะใช้วิธีติดสินบนคนดูแลให้เปลี่ยนเป็นคนอื่นแทนซองยอลแล้วก็เปลี่ยนซองยอลมาขึ้นห้องกับเขาแทน และก็เหมือนเดิมในทุกๆครั้ง มยองซูก็จะแค่อยู่ในห้องร่วมกับซองยอลเท่านั้นไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆกันทั้งสิ้นอย่างที่ลูกค้าคนอื่นๆทำ และตั้งแต่วันที่ซองยอลออกปากไล่มยองซูร่างบางก็ไม่ยอมปริปากพูดคุยกับมยองซูอีกเลยด้วยหวังว่ามยองซูจะได้เปลี่ยนใจเลิกคิดทำเช่นนี้ แต่ผิดคาดมยองซูกลับไม่เปลี่ยนใจเขาทนอยู่ในห้องเงียบๆกับซองยอลได้ในทุกๆคืน จนเป็นฝ่ายซองยอลเองที่กลับรู้สึกอึดอัดและลำบากใจ สุดท้ายซองยอลก็เป็นฝ่ายที่ทนไม่ได้เสียเอง

 

“ มยองซู นายจะทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไรกัน พอซักที เลิกทำแบบนี้ซักที !!!!! “

 

“ ไม่ ยังไงฉันก็ไม่เปลี่ยนใจ “ มยองซูเอ่ยอย่างจริงจัง

 

“ ได้ นายไม่เปลี่ยนใจใช่ไหม ก็ได้ ฉันจะทำให้นายเปลี่ยนใจเอง “

ซองยอลเอ่ยด้วยความโมโห ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองออกจนหมดแล้วถอดมันออกจากร่างของตนเองเผยผิวขาวนวลเด่นชัดต่อสายตามยองซูที่มองมาด้วยความตกใจ

 

“ ทำอะไรนะซองยอล ใส่เสื้อเดี๋ยวนี้ “

มยองซูตะโกนลั่น ไวเท่าความคิดซองยอลเดินตรงเข้ามาใกล้มยองซูที่ยืนนิ่งอึ้งอยู่ก่อนจะเข้าโอบรอบคอร่างสูงพาตัวแนบชิดแล้วมอบจูบหนักหน่วงให้กับมยองซูในทันที รสจูบที่แสนจะเร่าร้อนแต่แฝงไปด้วยความอ่อนหวานอยู่ในที มยองซูตัวชานิ่งด้วยรสจูบที่ซองยอลมอบให้ ซองยอลถอนจูบออกมาช้าๆก่อนจะมองใบหน้าหล่อด้วยหยาดน้ำตา

 

“ กลับไปเถอะนะมยองซู อย่าทำแบบนี้เพื่อฉันอีกเลย คนดีๆอย่างนายไม่ควรมาแปดเปื้อนเพราะฉัน “

 

“ นายก็เห็นว่าฉันมันมีค่าแค่เรื่องบนเตียงเท่านั้น มีค่าแค่ร่างกายพวกนี้ อย่ามาเสียเวลากับฉัน “

 

มยองซูส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาสัมผัสที่แก้มซองยอลอย่างแผ่วเบา เกลี่ยน้ำตาบนแก้มใสอย่างอ่อนโยนก่อนจะรั้งใบหน้าสวยนั้นเข้ามาใกล้แล้วจูบแผ่วเบาลงไปบนริมฝีปากสวยอย่างอ่อนหวาน ก่อนจะผละออกมาแล้วส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับซองยอล

 

“ ซองยอล ไหนนายเคยบอกกับฉันไม่ใช่หรอว่าคนเราหากจะรักใครก็ควรรักและยอมรับที่ตัวตนของคนๆนั้น ตอนนี้ฉันยอมรับตัวตนนายได้ทั้งหมด แล้วนายละจะยอมรับตัวตนฉันได้ไหม “

 

“ ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกของฉันที่มีต่อนายตอนนี้มันคือความหลงหรือความรักกันแน่ รู้แค่ว่าฉันทรมาณทุกครั้งถ้าไม่ได้มาเห็นหน้านาย “

 

“ เริ่มต้นใหม่กับฉันได้ไหมซองยอล ลืมอดีตมันไปทั้งหมด แล้วก้าวไปพร้อมๆกับฉัน “

 

ซองยอลสบตาคนตรงหน้า แววตามยองซูมีแต่ความมั่นคงและจริงใจ ยิ่งเห็นแบบนั้นหัวใจซองยอลก็ยิ่งสั่นไหว ถึงเจอกันได้ไม่นานแต่ซองยอลก็ยอมรับว่ามยองซูมีอิทธิพลไม่น้อยเลยสำหรับเขา ไม่รู้เมื่อไรกันนะที่ผู้ชายที่เป็นเหมือนลูกค้าคนนี้ก้าวเข้ามาครอบครองพื้นที่ในหัวใจของเขาจนหมด แต่ด้วยที่คิดว่าตัวเองไม่คู่ควรซองยอลจึงสร้างกำแพงปิดกั้นมันไว้แต่ ณ ตอนนี้กำแพงเหล่านั้นมันพังทลายลงมาแล้ว พังทลายลงมาเพราะความดีของมยองซู

 

“ ฉันก็ยอมรับตัวตนนายได้ทุกอย่างเหมือนกัน ยกเว้น……” ซองยอลเอ่ยด้วยเสียงจริงจัง จนมยองซูลุ้นในคำตอบ

 

“ ยกเว้นอะไร “ มยองซูถาม ดวงตาโตด้วยความอยากรู้ ซองยอลยังคงทำหน้านิ่งก่อนจะเอ่ยออกมา

 

“ เรื่องจูบ ” ซองยอลยิ้มหวานออกมา

 

“ จูบ โอ๊ย นึกว่าอะไร ลุ้นแทบตาย “ มยองซูถอนใจอย่างโล่งอก

 

“ เรื่องจูบนี่ฉันคงต้องสอนใหม่ล่ะ ใช้ไม่ได้เลย “

ซองยอลเอ่ยหัวเราะเบาๆอย่างล้อเลียน มยองซูโอบร่างของซองยอลไว้ในอ้อมแขนยิ้มอย่างมีความสุข

 

“ สอนเยอะๆนะ สอนเรื่องอื่นด้วยเลยก็ได้ อยากเรียนล่ะ “

มยองซูเอ่ยก่อนจะฝังจมูกลงบนแก้มขวาฟอดใหญ่ ซองยอลตีแขนร่างหนาเบาๆ

 

“ นี่ใช่มยองซูคนขี้อายคนเดิมเปล่าเนี่ย ดูพูดจาเข้า”

 

“ ซองยอลฉันรักนายนะ “ มยองซูกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา

 

“ ฉันก็รักนายมยองซู ขอบคุณที่รักฉัน “